A síndrome de Down é unha alteración xenética que se produce pola presenza dun cromosoma extra  ou unha parte del, no par 21.

É a principal causa de discapacidade intelectual  e a alteración xenética humana máis común.

Non é unha enfermidade, aínda que si ten unha maior incidencia de determinados problemas de saúde: cardiopatías, enfermidades respiratorias…

Dá lugar a algunhas características físicas comúns (ollos lixeiramente nesgados, mans pequenas, menor estatura, hipotonía muscular...) pero cada persoa é singular, cunha aparencia, personalidade e habilidades propias. As características da síndrome de Down teñen unhas influencias moi particulares na aprendizaxe que fan que sexan persoas cun bo desenvolvemento da percepción e memoria visual, que necesiten máis tempo para a realización de tarefas e que teñan dificultades para a xeneralización das aprendizaxes e para a resolución de problemas.

Cando reciben unha atención adecuada, de acordo coas súas necesidades (aceptación familiar, estimulación temperá, atención educativa, prevención e vixilancia da saúde…), e dispoñen de oportunidades e dos apoios necesarios, as persoas coa síndrome de Down progresan no seu desenvolvemento nunha contorna de equidade e participando na sociedade como un cidadán ou unha cidadá de pleno dereito.

A discapacidade intelectual, segundo o modelo médico da Americam Psychiatric Association, “comeza no período de desenvolvemento e inclúe limitacións do funcionamento intelectual e do comportamento adaptativo nos dominios conceptual, social e práctico”. As limitacións no funcionamento intelectual afectan “ao razoamento, á resolución de problemas, á planificación, ao pensamento abstracto, ao xuízo, á aprendizaxe académica e á aprendizaxe a través da experiencia”. E as limitacións no comportamento adaptativo afectan “á comunicación, á participación social e á vida independente, en contornas como o fogar, a escola, o traballo e a comunidade”.

​